Krótko po tym, jak Amy skończyła 3 lata, przekształciła porę snu w grę Let's See How Crazy How Can Make My Parents. Pięć minut po tym, jak rodzice schowali ją do łóżka, Amy będzie na dole i zapyta: „Kiedy są moje urodziny?”. lub „O czym ty mówisz?”
Jej mama i tata odpowiedzieliby na jej pytanie, zaprowadzili ją z powrotem do łóżka, schowali do środka, zjechali na dół i czekali. Pięć minut później stanie przed nimi, wyglądając niewinnie.
„Co to jest, Amy?”
„Ummm, zapomniałem ci coś powiedzieć. Ummm, dzisiaj widziałem kota.”
I wracała do łóżka, dopóki nie pomyślała o czymś innym, o co mogłaby zapytać lub powiedzieć, albo o powodzie, by się przestraszyć i zawołać. Czasami miała prośbę, na przykład „Potrzebuję soku pomarańczowego!”
Myśl jak 3-latek. Po miesiącach próbowania wszystkiego, aby zmusić ją do pozostania w łóżku, jej ojciec wymyślił sposób na przechytrzenie jej. Pewnej nocy, chowając ją do środka, pochylił się i szepnął: „Kiedy wychodzimy z pokoju, Amy, możesz nas oszukać, cicho zamykając drzwi, zapalając światło i bawiąc się zabawkami. Jeśli jesteś cicho, nie usłyszymy cię. Będziemy myśleć, że śpisz, nie będziemy się wściekać i możesz grać dopóki nie zaśniesz! "
Jej oczy stały się duże i zachichotała. Tata kontynuował: „Jeśli zrobisz hałas lub otworzysz drzwi, będziemy musieli położyć cię z powrotem do łóżka i zgasić światło. Zobaczmy, czy możesz nas oszukać tej nocy, Amy. Zobaczmy, jak cicho możesz być."
Magia! Od tamtej nocy Amy lubiła „oszukiwać” swoich rodziców. Każdego wieczora chowali ją i przypominali jej naiwności. Niedługo potem Amy zasnęła sama.
„Oszukiwanie” jej rodziców pracowało, ponieważ podobało się to trzyletniej wyobraźni Amy i jej pragnieniu kontrolowania swojego świata. Błagania, groźby, klapsy lub łapówki nie działają, ponieważ nie radzą sobie z dziećmi na ich poziomie.
Ustal wytyczne. To, co działa z 3-latkiem, nie działa z 6-latkiem. 6-letnie dziecko koncentruje się na przywilejach. Nie ma nic ważniejszego niż możliwość wyjścia na zewnątrz i zabawy z przyjaciółmi, oglądania ulubionych programów w telewizji i pozostania jak najdłużej. Zwrócenie uwagi na dzieci w tym wieku polega na manipulowaniu przywilejami, aby pokazać związek między wolnością a odpowiedzialnością.
Weźmy na przykład rodziców sześcioletniego Filipa. Nalegał, aby jeden z jego rodziców został z nim, dopóki nie zaśnie. Gdyby się kłócili, płakał i krzyczał, dopóki się nie poddali. Próbowali z nim rozumować, pozwalając mu wypłakać się i różnego rodzaju łapówki. Dali mu nawet pistolet wodny wypełniony udawanym „środkiem odstraszającym potwory”.
Pozwól dziecku rozwiązać problem . Ekspert ds. Rodzicielstwa zasugerował, aby Filip otrzymał odpowiedzialność za problem, a zatem szansę na jego rozwiązanie. Jeśli przed snem chciałby, aby jedno z jego rodziców zostało z nim do snu, rodzic zostałby. Jednak następnego dnia Filipowi nie pozwolono oglądać telewizji i położono go spać godzinę wcześniej.
Minęło kilka tygodni, zanim Philip nagle ogłosił, że nie chce towarzystwa przed snem.
„Jestem na ciebie zły”, powiedział swoim rodzicom. „W porządku, Philip” - powiedzieli. „Jeśli jesteś na nas zły i nie chcesz nas w pobliżu, rozumiemy. Zadzwoń, jeśli zmienisz zdanie”.
To był początek nowego życia Filipa, życia wolnego od lęków przed snem. Jeśli się bał, nikomu nie powiedział. Poradził sobie sam. O to właśnie chodzi w dorastaniu.
