Dla niektórych rodziców dzieci w wieku szkolnym wakacje i inne przerwy w szkole mogą wydawać się mniej niż radosne.
Na przykład, kiedy Eric po raz pierwszy wrócił do domu, aby zobaczyć swoją rodzinę podczas przerwy semestralnej od college'u, niegdyś czysty chłopiec miał lekko kudłate włosy i kolczyk w lewym uchu. W przeciwieństwie do swojej poprzedniej osobowości zjadł także swoich rodziców poza domem i domem, wydawał się nieświadomy pomagania w domu i przekształcił swoją niegdyś schludną sypialnię w replikę rozczochranego pokoju w akademiku.
Jego rodzice czuli się, jakby żyli z zupełnie obcym człowiekiem. Podczas gdy czekali na jego powrót do domu, ich ledwo stłumiony gniew na jego zachowanie zaczął przeszkadzać w przywracaniu konstruktywnego związku.
W końcu usiedli razem, omawiali różne rzeczy i rozwiązali problem. Gdyby mieli bardziej realistyczne oczekiwania co do tego, jaki byłby Eric po spędzeniu czasu na nauce samodzielnego życia, problemy nie rozwiałyby ich aż tak bardzo, jeśli w ogóle.
Tego rodzaju zachowanie jest po prostu wyrazem nowo odkrytej niezależności i indywidualności. Chociaż młodzieniec może wydawać się nierozważny, nieodpowiedzialny, a nawet zbuntowany, nie taka jest intencja. W przeszłości rodzice codziennie ustalali i egzekwowali oczekiwania. Przy braku tej struktury nawyki młodzieńca prawdopodobnie się zmienią.
Opierając się na doświadczeniach wielu rodziców dzieci w wieku szkolnym, kolejne strony opisują kilka problemów typowych dla tego typu spotkań domowych i sugerują sposoby radzenia sobie z nimi.
Problem: Dziecko często nie chce uczestniczyć w funkcjach rodzinnych itp.
Rozwiązanie: Podstawowym problemem tutaj, z punktu widzenia ucznia, jest „Kto kontroluje moje życie?”
Walka o władzę nic nie da, więc możesz powiedzieć: „W ciągu najbliższych tygodni zaplanowaliśmy te rodzinne wydarzenia (zaoferuj listę). Daj nam znać, które z nich chcesz wziąć udział, a które wolisz nie." Jeśli istnieją terminy logistyczne, daj jej znać. Ten wyraz szacunku pójdzie znacznie dalej niż tylko oczekiwanie, że „przyjdzie” lub dokuczanie jej, by wzięła udział „ponieważ tego chcesz”.
Może ci się wydawać dziwne, że Twoje dziecko odbyło długą podróż od college'u tylko po to, aby zostać w domu i nie być z rodziną, ale może to być ważny sposób wyrażenia swojej niezależności, a także przetestowania granic jej ciągłego związku z ty.
Problem: młodzieniec wydaje się nie zwracać uwagi na fakt, że nadal jest członkiem rodziny. Dziecko przychodzi i odchodzi o każdej porze, gubi pokoje, a nawet może liczyć na opiekę.
Rozwiązanie: bądź proaktywny. Spróbuj przewidzieć problemy z ponownym wejściem i zrób coś z nimi, zanim się pojawią. Krótko po przybyciu młodzieńca do domu zwołaj konferencję rodzinną. Przedstaw swoje obawy i oczekiwania na stole, zaproś dyskusję i osiągnij kompromis. Zapytaj: „Jak myślisz, czego możemy oczekiwać od ciebie w domu?” Dziecko w tym wieku jest bardziej skłonne do współpracy, gdy obowiązki są określone przez siebie, a nie narzucone.
Nie nalegaj, na przykład, aby sypialnia dziecka była utrzymywana w porządku, a on lub ona zawsze sprzątali mesy wykonane w kuchni. Zamiast tego postaraj się zrozumieć, że Twój uczeń prawdopodobnie będzie bardziej chętny do współpracy w obszarach wspólnych, takich jak kuchnia, jeśli zgodzisz się, że sypialnia to jego sprawa, a nie twoja.
